ก๋วยเตี๋ยว มาจากภาษาจีนฮกเกี้ยนหรือภาษาจีนแต้จิ๋ว แปลว่า เส้นข้าวสุก ก๋วยเตี๋ยว เป็นอาหารของชาวจีนที่ทำจากแป้งข้าวเจ้า มีหลายชนิด เช่น เส้นหมี่ เส้นเล็ก เส้นใหญ่ กวยจั๊บ และเกี้ยมอี๋ วิธีการปรุงเริ่มจากนำมาลวกให้สุกในน้ำเดือด เมื่อสะเด็ดน้ำ แล้วจึงใส่เครื่องปรุง เช่น ลูกชิ้น เนื้อสัตว์ ถั่วงอก ผักบุ้ง และเครื่องปรุงอื่นๆ นิยมทานทั้งแบบน้ำและแบบแห้ง สำหรับเส้นใหญ่ เมื่อลวกเสร็จแล้วจะนิ่ม ทานง่าย มักนำไปทำก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ ผัดซีอิ๊ว และราดหน้าอีกด้วย

          ทว่า เส้นก๋วยเตี๋ยวนั้นทำมาจากแป้งข้าวเจ้า มีความชื้นสูง ขึ้นราได้ง่าย จึงเน่าเสียได้ง่าย ผู้ผลิตมักเติมสารกันบูด เช่น กรดเบนโซอิก ลงไปเพื่อทำให้เก็บรักษาเส้นก๋วยเตี๋ยวไว้ได้นาน มีระยะเวลาขายมากขึ้น และกระจายสินค้าไปได้ไกลๆ

          กรดเบนโซอิก เป็นสารกันบูดหรือกันเสียที่ใช้กันมานาน

          ประกาศกระทรวงสาธารณสุขของไทยอนุญาตให้ใช้ได้ในอาหารบางชนิด แต่ต้องไม่เกินปริมาณที่กำหนด

          ส่วนมาตรฐานอาหารระหว่างประเทศ (โคเด็กซ์) กำหนดให้ใช้ กรดเบนโซอิก ในเส้นก๋วยเตี๋ยวได้ไม่เกิน 1,000 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม หากร่างกายได้รับ กรดเบนโซอิก ในปริมาณสูงมาก จะทำให้เกิดอาการคลื่นไส้ อาเจียน ปวดท้อง ท้องเสีย อาจเป็นอัมพาตได้

          ถ้าได้รับ กรดเบนโซอิก ปริมาณสูงเป็นเวลานานๆ จะทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของตับและไตลดลง

          วันนี้ สถาบันอาหารได้สุ่มเก็บตัวอย่างก๋วยเตี๋ยวเส้นใหญ่จากแหล่งจำหน่าย 5 แห่งในเขตกรุงเทพฯ เพื่อนำมาวิเคราะห์การตกค้างของกรดเบนโซอิก ผลปรากฏว่าพบตกค้างใน 4 ตัวอย่าง และมี 1 ตัวอย่าง ที่พบตกค้างเกินค่ามาตรฐาน

          ขอแนะว่า ผู้ผลิตควรหาเทคโนโลยีใหม่ๆ มาใช้ผลิตเส้นก๋วยเตี๋ยว แทนการใส่สารกันบูดเพื่อให้สามารถเก็บรักษาเส้นก๋วยเตี๋ยวไว้ได้นานๆ

          ส่วนผู้บริโภคอย่างเราๆ ก็เลี่ยงมาทานเส้นบะหมี่ หรือวุ้นเส้นกันบ้าง เพื่อความปลอดภัยของตับและไต.