สถานการณ์โรคไข้หวัดนกในคนของประเทศไทย พ.ศ.2550 ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2550 – 17 เมษายน 2550 สำนักระบาดวิทยา กรมควบคุมโรค ได้รับรายงานผู้อยู่ในข่ายเฝ้าระวังโรค สะสม 1,261 ราย จาก 65 จังหวัด พบผู้ป่วยติดเชื้อไข้หวัดใหญ่ สายพันธุ์ต่างๆ ดังนี้ Influenza A(H1) จำนวน 6 ราย Influenza A(H3) จำนวน 568 ราย Influenza A(H5N1) จำนวน 1ราย และInfluenza B จำนวน 31 ราย

                ผู้ป่วยยืนยันที่พบในไทยในปี 2550 เป็นเด็กหญิงลาว เข้ามารับการรักษาในประเทศไทยที่จังหวัดหนองคาย จากการสอบสวนพบว่า ในละแวกที่อยู่อาศัยของผู้ป่วยมีสัตว์ปีกป่วยตายผิดปกติ และจากการสอบถามภายหลังทราบว่าเด็กได้สัมผัสโดยตรงกับสัตว์ปีกป่วยตาย (ข้อมูลจากกระทรวงสาธารณสุข)

                ดังจะเห็นว่าสถานการณ์ไข้หวัดนกในปัจจุบันทวีเอเชียยังมีการระบาดอย่างต่อเนื่อง และยังไม่หมดไป ประเทศไทยยังมีความเสี่ยงต่อการระบาด หากไม่ดำเนินกิจกรรมการเฝ้าระวังและควบคุมโรคอย่างเข้มแข็งอย่างต่อเนื่องทั้งในสัตว์และคน

พร้อมแค่ไหน ถ้าเกิดการระบาดใหญ่ ?

                 คงไม่สามารถให้คำตอบอย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาดได้ แต่คำตอบในขณะนี้คือ ประเทศไทยได้เตรียมการอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเชื่อว่าคงจะมีการปรับแผนไปตามการพัฒนาของโรคหรือเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไป ณ วันนี้ประเทศไทยเป็นหนึ่งในจำนวนไม่กี่ประเทศที่มีแผนระดับชาติเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการระบาดใหญ่ของไข้หวัดใหญ่แต่เนิ่นๆ(ปัจจุบัน ไม่ถึง 50 ประเทศทั่วโลกมีแผนเตรียมความพร้อมในเรื่องนี้) แผนนี้เรียกว่า “แผนยุทธศาสตร์เตรียมความพร้อมในการป้องกันและแก้ปัญหาการระบาดใหญ่ของไข้หวัดใหญ่ ซึ่งประกอบด้วยมาตรการและแผนการดำเนินการ 5 ด้านดังที่ กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุขได้ดำเนินการอยู่ในปัจจุบัน ซึ่งมีการซ้อมแผนฯสำหรับการระบาดใหญ่ของโรคไข้หวัดใหญ่ กระทรวงสาธารณสุขครั้งล่าสุด เมื่อวันที่ 8 มีนาคม 2550 ที่ผ่านมา ส่วนกรมปศุสัตว์ก็ได้มีการซ้อมแผนปฏิบัติการเฝ้าระวังในสัตว์เช่นกัน

อยู่อย่างไร กับไข้หวัดนก

                นักวิทยาศาสตร์และผู้เชี่ยวชาญชี้ว่า วันนี้โลกมนุษย์ได้มาถึงรอยต่อระหว่างไข้หวัดนกกับการระบาดใหญ่ของไข้หวัดใหญ่ในคน ถ้าเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอีกระดับหนึ่งเชื้อโรคนี้อาจแพร่สู่คนได้โดยตรง และเมื่อวันนั้นมาถึง การระบาดใหญ่ของโรคก็คงจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงได้ยาก นั่นหมายถึงชีวิตมนุษย์นับล้านอาจจะต้องสูญเสียไปภายในเวลาอันสั้น เหมือนอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วถึง 6-7 ครั้ง ในรอบสองศตวรรษที่ผ่านมาแต่ไม่ว่าวันนั้นจะมาถึงหรือไม่ และจะมาถึงเมื่อไร การระบาดของโรคไข้หวัดนกก็ยังดำเนินต่อไป แม้จะสามารถควบคุมได้ในพื้นที่หนึ่ง ก็ยังโผล่ขึ้นได้ในพื้นที่อื่นหรือกลับมาใหม่ได้อีกในพื้นที่เดิม สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้คือต้องปรับตัว และปรับวิถีชีวิตเริ่มตั้งแต่ระดับบุคคลไปจนถึงระดับสังคม ปัญหาท้าทายในวันนี้คือ เราจะเรียนรู้ที่จะอยู่กับโรคระบาดนี้อย่างไรจึงจะสูญเสียน้อยที่สุด นี่เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เพียงแต่ต้องการ ความชัดเจนในนโยบายเท่านั้น แต่ยังต้องการความร่วมมือ และปฏิบัติการที่โปร่งใส และฉับไวของทุกภาคส่วน ทั้งในระดับชาติและระดับโลกด้วย